Reïnegratie naar de werkvloer.
Centrale vraag: wie past zich aan : de werknemer, de organisatie of de beide ?
Er valt voor organisaties veel te leren uit de werknemers die in ziekteverlof zitten en terugkomen naar de werkplek. Eigenlijk een unieke kans om te bevragen: wat kan er beter/anders/eenvoudiger ?
Er is geen schuld, schaamte aan de orde. Eerder leren wat er beter kan :-).
Als je het zo bekijkt, is er veel te winnen bij een goede organisatie van reïntegratietrajecten.
En de medewerker vraag je je dan af ? Hoe zit het met die ? Is die de dupe van te hoge werkdruk, vervelende klanten, te veel administratieve last?
Ook dit is niet éénzijdig te bekijken. Het is natuurlijk niet plezant omwille van het werk thuis te zitten en uit te vallen. Ook die doktersbriefjes die er bij elke verlenging nodig zijn en wat zullen de mensen wel allemaal denken. Daar op een gezonde manier mee omgaan, niet evident.
Reflectie dient zijn aan !
Gelukkig is er veel ondersteuning mogelijk van de medische wereld, coaches, psychologen, bewegingsadviseurs... Vooral is er nu de tijd gekomen om eerlijk te communiceren over het werk zelf : wat doe je graag, wat lukt en wat niet, wat heb je nodig bijv. meer inhoudelijk werk te kunnen verrichten ipv allerlei taken in combo.....
Doorheen al deze processen ontstaan er kansen tot verandering, nieuwe gewoontes en gedrag ontwikkelen en eerlijk durven zijn omtrent eigen grenzen.
Het hoeft geen negatief verhaal te zijn, integendeel.
Ik pleit voor een constructieve dialoog tussen mensen onderling, binnen en buiten de organisatie en als het echt niet meer gaat, bestaan er ook daarvoor uitwegen. Het leven is te mooi om niet geleefd te worden.
コメント