Een moment opname:
Mijn hart begint heel heftig te kloppen, een pijn in mijn linkerborst ontstaat en ik adem steeds vlugger…..
Pff, ik let op mijn ademhaling en probeer dieper en langer uit te ademen dan in te ademen
En vooral ik zucht tussendoor om steeds meer toch contact te blijven houden met gans mijn lichaam ipv dat hart dat zo klopt.
Wat gebeurt er ?
Ik zie oud-collega’s terug en voel de warmte van vroeger maar vooral het gemis van zoveel tijd ondertussen niet meer samen te kunnen zijn
Mijn oudste dochter woont sinds 1 week op kot en het huis is leger zonder haar
Ik denk aan geliefden bijv . mijn vader die hier niet meer fysisch hier is of mensen met wie ik het contact verbroken heb of zij met mij , verloren heb of onze wegen gewoon gescheiden zijn (zonder meer…)
Ik merk het verdriet op van de moeder die me vertelt hoe weinig tijd ze heeft voor zichzelf en haar baby, in combinatie met alle werkverplichtingen
Dierenleed, planten die gedachteloos verwijderd worden uit hun natuurlijke omgeving door instanties/mensen die hun levenskracht niet eens opmerken
Hoe hiermee omgaan ?
Ik adem telkens opnieuw in stilte en rust, ik neem 5-10 minuten tijd om te bekomen helemaal alleen en laad terug op, ik herlaad mezelf – telkens opnieuw, meermaals per dag.
Er vloeit een traan, een ontlading.
Er ontstaat ook weer een glimlach na een tijdje +> want dankbaarheid komt zo sterk naar boven voor wat was, wat is en wat kan komen.
Een openheid voor het nieuwe, het samenzijn meer in het NU – ook al is het soms korter dan gewenst.
Vooral ik weet: er is geen definitief afsluiten , alleen continue beweging in een zachte liefdesgolf zolang ik mezelf bereid vind hiervoor de tijd en ruimte te maken in mijn leven en hierop in te zoemen. Ik kies bewust voor deze frequentie van liefde.
Wat helpt mij nog ? Van tijd tot tijd gewoon eens uitwaaien aan de zee, gewoon hangen in de wind 🍃